Toen het virus in 2020 overwoei uit het verre oosten begonnen de maatregelen die rondom het virus werden genomen de mentale sporen na te laten bij hen. De COVID-19 varianten, avondklokken, lockdowns, schoolsluitingen, mondkapjesplicht, samenscholingsverboden, oorlog in Oekraïne, inflatie, het is nogal wat allemaal! Het is niet gek dat wij ons overweldigd voelden.  Mijn oudste zoon besloot van het ene op het andere moment zijn militaire opleiding te verlaten en te gaan werken bij een bouwbedrijf. Resultaat? 12.000 euro schuld! Mijn tweede zoon kon de negatieve impact die COVID en de maatregelen had op zichzelf en zijn vrienden niet langer aanzien. Hij besloot drie maanden voor zijn Havo examen te stoppen met school en ging werken in een pizzeria. Resultaat? Zijn persoonlijke ontwikkeling kwam volledig tot stilstand en zijn muzikale talent bestond niet meer. Mijn derde zoon en eerste dochter gingen met horten en stoten door maar de studie-achterstanden en de gemankeerde persoonlijke ontwikkeling waren een constante bron van pijn. Onze tweede dochter werd angstig en keek niet meer open en onbevangen de wereld in.

Daarbij heb ik ook veel problemen en lijden waargenomen bij mijn leerlingen en studenten. Daarom sprak ik me regelmatig uit op mijn scholen en roerde ik me op social media. Achteraf vind ik toch dat ik te weinig heb gedaan. Ik vind dat ik en wij als de voorgaande generaties jongeren groot onrecht hebben aangedaan. We hadden ze naar school moeten laten gaan, laten afspreken met vrienden en we hadden ze meer hoop en perspectief moeten geven. Tegelijkertijd hadden jongeren ook wel meer op hun strepen mogen gaan staan. Ik vind dat we alle maatregelen te veel over ons heen hebben laten komen. Te veel van ons hebben zich gevoegd naar de grootste groep. Waar zijn de jongeren die de barricades opgaan en opkomen van de belangen van hun generatie?

Mijn naam is Huib Rommers. Ik ben docent en onderwijskundige. Getrouwd met Antointette en vader van 6 geweldige kinderen. 5 van mijn kinderen zijn op dit moment in de puber of jongvolwassen leeftijd. Dat is op zich zelf al een pittige tijd voor ouders en voor de jongeren zelf. Tijdens de COVID periode heb ik gezien dat mijn kinderen elk op hun eigen manier geleden hebben. Ook ik heb het de afgelopen twee jaar heel moeilijk gehad. Ik kreeg twee keer COVID en daaruit kreeg long haul COVID en er werd Lyme geconstateerd. Ik krijg op dit moment hele zware behandelingen en therapieën en ik ben voor een groot gedeelte in de ziektewet. Daarbij stierf mijn zusje met het syndroom van down met alle rouwverwerking die daar op volgde.

Omdat ik met zoveel onrust en lijden werd geconfronteerd wilde ik iets doen. Maar ik wist niet wat en zat ook met mezelf in de knoop. Tot ik in contact kwam met een coaching bureau die mensen helpt bij het schrijven van een boek. Toen klikte het. Het gaf mij een nieuw doel en betekenis in het leven en ik kon concreet iets bijdragen aan het welbevinden en de toekomst van van jongeren. Ik wil met dit boek bijdragen aan het lenigen van nood en een hoopvolle nieuwe start bevorderen!

Het onderwerp van het boek is het vinden van doel en betekenis in het leven. Het blijkt namelijk dat veel jongeren worstelen om doel in het leven te vinden en dat nog extra bemoeilijkt is door de COVID-tijd. Zonder doel hebben ze vaak geen kracht om nee te zeggen te verleidingen en geen motivatie om iets van het leven te maken. Wanneer jongeren weer doel en betekenis vinden krijgen ze weer energie, hoop en kracht om eigenaarschap te nemen over zichzelf en hun toekomst en onze gezamenlijke toekomst. In het boek introduceer ik onder andere het concept creative life crafting. Dit concept helpt jongeren om hun creativiteit te gebruiken om problemen te overwinnen en idealen en dromen te verwezenlijken.